Ο "συνομήλικος"...

"Πολλοί - πολλές από εμάς κοιτάμε συνομήλικούς μας και σκεφτόμαστε: 
"Μα δεν μπορεί να 'ναι τόσο μεγάλος!" 
Αν σας έτυχε ποτέ, τότε θα εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν: 
Μια μέρα περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει. Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το πλήρες όνομά του, κ.λπ.. 
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό... καστανό, καλοφτιαγμένο παλικάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο, κάπου 40 χρόνια πίσω και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για χάρη του.

Μπορεί να έχει σχέση μ' αυτόν εδώ τον τύπο;
"Μπα, αποκλείεται ", σκέφτηκα, άμα τον είδα.
Τούτος εδώ ο μισο-φαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήταν γέρος, για να ήταν ο πρώην μου συμμαθητής.
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ' ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
- "Άκου τώρα !
Ασφαλώς , και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο ", μου είπε με περισσό καμάρι.
- Πότε αποφοιτήσατε; τον ρώτησα
- Το 1962 μου απάντησε.
- Γιατί με ρωτάτε;
- Γιατί ήσασταν στη τάξη μου !!!!

Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός
ο κακομούτσουνος σκατόγερος,
ο φαλάκρας,
ο κοιλαράς,
ο σταφιδιασμένος,
ο καραxxxxxxς, με ρώτησε:

- Τι μάθημα διδάσκατε; "