Το νέο βιβλίο του Γιώργου Πίττα που θα μας κάνει...

...να αγαπήσουμε πιο πολύ την Ελλάδα!!!

Οι «Θησαυροί της ελληνικής γαστρονομίας» είναι ένα βιβλίο που θα μας κάνει να αγαπήσουμε πιο πολύ την Ελλάδα. Στις σελίδες του θα δούμε, θα γνωρίσουμε, θα θυμηθούμε και θα εκπλαγούμε από τα τόσα προϊόντα και τρόφιμα της ελληνικής γης, που μαζί τους πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε, χωρίς να ξέρουμε την ιστορία τους, τη διατροφική τους αξία και τη σημασία τους στην οικονομία της χώρας. 

Τα 100 προϊόντα που παρουσιάζονται θα μας ταξιδέψουν σ’ ένα γαλαξία από δεδομένα, που το καθένα του, σαν ξεχωριστή ψηφίδα, θα συνθέσει το ψηφιδωτό του γαστρονομικού μας πολιτισμού.

Ορισμένα απ’ αυτά έχουν ταυτιστεί με τη ζωή του Έλληνα τόσο στο παρόν όσο στο κοντινό παρελθόν, αλλά και στο απώτερο, που φτάνει μέχρι την ελληνική μυθολογία. Άλλα πάλι τρόφιμα κουβαλούν στην πλάτη τους ιστορίες μεγαλειώδεις, όπως η σταφίδα Κορινθίας, που τον 19ο αιώνα καταλάμβανε σπουδαίο ρόλο στην ελληνική οικονομία, εξασφαλίζοντας το 70% των ελληνικών εξαγωγών και έναν τεράστιο πλούτο στις περιοχές καλλιέργειας και εμπορίας της, ενώ άλλα, όπως η κάππαρη ή το φραγκόσυκο, είναι φυτά που χαρακτηρίζουν ιδιαίτερα τοπία της ελληνικής γης.
 Κάθε προϊόν παρουσιάζεται σε χωριστό κεφάλαιο με συγκεκριμένη δομή. Μέσα από μια ιστορική προσέγγιση, καταγράφεται η διαδρομή του προϊόντος στο χρόνο μέχρι σήμερα, και στη συνέχεια γίνεται αναφορά στη διατροφική του αξία και παρουσιάζονται ο τρόπος παραγωγής του (άλλοτε ο παραδοσιακός και άλλοτε ο σύγχρονος) και κάποιες συνταγές που το αναδεικνύουν. 

Τέλος, γίνεται αναφορά στη σημερινή του σπουδαιότητα, όσον αφορά τον όγκο παραγωγής του και τη συμμετοχή του στην οικονομία της χώρας. Ειδικά για τις μυθικές και τις ιστορικές αναφορές, παρατίθεται υλικό που πιστοποιεί τη διαχρονικότητα πολλών προϊόντων μέσα από γεύσεις και συνταγές που έχουν φτάσει ως τις μέρες μας αλλά και μέσα από τη συμμετοχή τους, ανά τους αιώνες, σε γαστρονομικές τελετουργίες και λατρευτικά έθιμα του γεωργικού και του ποιμενικού βίου. 

Όλα αυτά τα παραδοσιακά έθιμα δίνουν τη δική τους νότα στην ταυτότητα κάποιων προϊόντων. Τη γενική περιγραφή τροφίμων και συνταγών συχνά διανθίζουν μικρά αποσπάσματα από την ελληνική λογοτεχνία: από τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τη Μαρία Ιορδανίδου, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Μενέλαο Λουντέμη κ.ά., που επιβεβαιώνουν με γλαφυρότητα και συναίσθημα, μέσα από περιγραφές, αφηγήσεις και διαλόγους, τη στενή σχέση που είχαν τα τρόφιμα και η μαγειρική με την εποχή και τα πρόσωπα. Και εκεί που οι ιστορίες και οι γευστικοί πειρασμοί μάς έχουν ανοίξει την όρεξη, έρχονται οι παραγωγοί, οι άνθρωποι που μοχθούν για να υπάρχουν αυτά τα προϊόντα στο πιάτο μας. Έλληνες με μεράκι και έμπνευση, επιχειρηματίες με γνώση και πείσμα, συμπολίτες μας που μάς κάνουν περήφανους, γιατί τα προϊόντα τους κατακτούν επάξια τις διεθνείς αγορές και κάνουν γνωστή την ελληνική γαστρονομία στα πέρατα του κόσμου. Προϊόντα και άνθρωποι, γεύσεις και συνταγές, μύθοι και ιστορία, παράδοση και λογοτεχνία, τόποι και τοπία, ήθη και έθιμα, δρώμενα και τελετουργίες, θεωρίες και επιχειρηματικότητα ξετυλίγονται μέσα στις σελίδες του και δένουν σε μια αλυσίδα αξιών και δραστηριοτήτων που μπορούν να συγκροτήσουν τον βασικό πυλώνα μιας νέας οικονομικής ανάπτυξης της χώρας (Τοπίο – Περιβάλλον - Αγροτική Οικονομία – Προϊόντα – Γαστρονομία – Πολιτισμός -Τουρισμός), αλλά και του νέου υπαρξιακού και πολιτισμικού μας αναπροσδιορισμού. 

Οι «Θησαυροί της Ελληνικής Γαστρονομίας» του Γιώργου Πίττα είναι ένα βιβλίο που επιχειρεί ν’ αντιμετωπίσει την ελληνική γαστρονομία ως όλον, δίνοντάς μας ταυτόχρονα γερές δόσεις εθνικής αυτογνωσίας, ελπίδας και προοπτικής. 

Ανατρέχοντας τις 352 σελίδες με τις 650 φωτογραφίες, τα 100 προϊόντα και τα 200 παραγωγούς τα πρώτα κεφάλαια που μας προετοιμάζουν γιά το κυρίως θέμα: «Περί γαστρονομίας», «Η ιστορία της ελληνικής κουζίνας», «Η ελληνική κουζίνα τον 19ο και 20ό αιώνα» και «Η κρίσιμη εικοσιπενταετία (1990-2015)». 

Σε μια δεύτερη ενότητα, τα κεφάλαια: «Η νέα ελληνική κουζίνα», «Γαστρονομία και τουρισμός», «Ελληνικό πρωινό», «Επώνυμα ελληνικά προϊόντα - Προϊόντα ΠΟΠ και ΠΓΕ», «Μεζέδες», «Γαστρονομικές τελετουργίες», «Η κουζίνα των πανηγυριών», «Οι προοπτικές του αγροδιατροφικού τομέα», «Nτιζάϊν και ελληνικά τρόφιμα» αντιμετωπίζουν μεν τα ελληνικά προϊόντα και την ελληνική κουζίνα ως μέρος των διεθνών τάσεων της γαστρονομίας, αλλά επιχειρούν, παράλληλα, να συνδέσουν την ελληνική γαστρονομία με την ουσία της και το βαθύτερο νόημά της δηλαδή με τις ρίζες της, τις τελετουργίες που συνδέονται με το καθημερινό ή το γιορτινό φαγοπότι, τα δρώμενα και έθιμα του λαού, με πρακτικές δηλαδή της ελληνικής παράδοσης όπως αυτή εξελίχθηκε τους τελευταίους αιώνες. 

Η παράθεση των οκτώ «γαστρονομικών περιοχών» της χώρας, με την τοπική κουζίνα τους και τα χαρακτηριστικά προϊόντα τους, δημιουργεί έναν γαστρονομικό χάρτη, το πλαίσιο στήριξής όπου θα τοποθετηθούν στο χωρικό τους περιβάλλον τα 100 προϊόντα. 

Διαβάζοντας τα αναρίθμητα κεφάλαια του βιβλίου εντοπίσουμε κάποια ενδιαφέροντα σημεία όπως: «Ο γαστρονομικός πολιτισμός περιλαμβάνει όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που εμπεριέχουν γνώση, φροντίδα, μεράκι, τέχνη και τεχνική και αφορούν, εκτός του μαγειρέματος, τους τύπους και τις ποικιλίες των καλλιεργειών όπως και τις τεχνικές επεξεργασίας των βρώσιμων προϊόντων – και όλα τοποθετημένα σ’ ένα πλαίσιο τελετουργικών εκδηλώσεων ηθών, εθίμων και κωδικοποιημένων αντιλήψεων. 

Γιατί η γαστρονομία είναι μεν η μελέτη της διαδικασίας της μετατροπής των αγαθών της φύσης σε τροφή, αλλά ταυτόχρονα είναι και η αξία (συμβολική, τελετουργική, διατροφική, γευστική, κοινωνική) που κάθε πολιτισμός δίνει σε αυτή τη διαδικασία αλλά και στην ίδια την παραγωγή των προϊόντων». ή « Ο γαστρονομικός πολιτισμός κάθε τόπου δεν αποτελεί μόνο μιά παράμετρο της πολιτιστικής κληρονομιάς, μιά ευκαιρία ανάπτυξης του πρωτογενούς τομέα με προϊόντα ποιότητας, αλλά θα μπορούσε ν’ αποτελέσει και μιά σημαντική πηγή πόρων για τον τουρισμό και γιά την τοπική οικονομία γενικότερα» », ή «Σε επίπεδο κοινωνικής ζωής, στην Ελλάδα τα νέα κοινωνικά πρότυπα ακολουθούν τον εκσυγχρονισμό της χώρας, αλλά όχι στην ουσία του, δηλαδή στη δημιουργία θεσμών, παραγωγικών δομών και αναζήτησης πρακτικών βελτίωσης, αλλά στην κατανάλωση αγαθών και συμβόλων της Δύσης. Η παρμεζάνα γίνεται το «εθνικό» μας τυρί και δεν περνά από το μυαλό μας η σκέψη ν’ αναδείξουμε τα δικά μας τυριά και να προωθήσουμε τις αντίστοιχες ελληνικές «παρμεζάνες», ή κι ακόμα “H ελληνική κουζίνα, από τη μία, πρέπει να παρακολουθεί τα διεθνή ρεύματα και να συνομιλεί με τις σύγχρονες τάσεις της γαστρονομίας και από την άλλη, να έχει στέρεες βάσεις, με τις ρίζες της στα τοπικά προϊόντα και την ελληνική παραδοσιακή και αστική κουζίνα όπως αυτές εξελίχτηκαν τους τελευταίους αιώνες, διατηρώντας τη σχέση της με το βαθύτερο νόημα και τις αξίες του γαστρονομικού μας πολιτισμού» 

Το βιβλίο «Οι θησαυροί της ελληνικής γαστρονομίας» του Γιώργου Πίττα θα κυκλοφορήσει την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη 2014.