Εθνικός Στρουθοκαμηλισμός...

του Στέλιου Σταυρίδη

Όταν κανείς αρνείται την ύπαρξη ενός προβλήματος, είναι επόμενο να μην είναι σε θέση, ούτε να συζητήσει τις όποιες λύσεις του, ούτε πολύ περισσότερο, να βρει την καλύτερη εξ αυτών. Έχουμε βολικά δαιμονοποιήσει το μνημόνιο και με απίστευτη αφροσύνη αποκαλούμε τους Ευρωπαίους, τοκογλύφους και δυνάμεις κατοχής ! Εκείνους, δηλαδή, που παρά τα σοβαρότατα λάθη τους, προσπαθούν να μας συνδράμουν στην απελπιστική κατάσταση που εμείς οδηγήσαμε την οικονομία της χώρας μας, προκαλώντας σταθερά τεράστια ετήσια ελλείμματα, που το 2009 έφτασαν τα 36 δις ευρώ ! Σταματήσαμε να παράγουμε, φτάσαμε να καλύπτουμε μόλις το 17% των αναγκών μας από ίδια παραγωγή, εξαπατούσαμε συστηματικά τους «κουτόφραγκους», που μας δάνειζαν και μας επιδοτούσαν σχεδόν ανεξέλεγκτα και μοιραία καταλήξαμε σε αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο κολοσσιαίων διαστάσεων.
Δεν θελήσαμε ποτέ να καταλάβουμε (και επομένως, ουδέποτε προσπαθήσαμε) ότι η επιβίωση μιας οικονομίας προϋποθέτει πρωτογενή πλεονάσματα και - αν όχι ισοσκελισμένο προϋπολογισμό - συνολικό ετήσιο έλλειμμα μικρότερο του 3%. Αυτό με τη σειρά του απαιτεί νοικοκύρεμα, ασφυκτικό έλεγχο των δαπανών και εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους. Δηλαδή, σαρωτική απλοποίηση της γραφειοκρατίας, αξιοποίηση της τεχνολογίας, απλούς και αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου και πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Ταυτόχρονα, προκειμένου να γίνει η οικονομία μας ανταγωνιστική, οφείλαμε να είχαμε προ πολλού απελευθερώσει τα κλειστά επαγγέλματα και ταυτόχρονα καταργήσει τις σοβιετικού τύπου ρυθμίσεις των αμοιβών τους, που εκτοξεύουν το κόστος για επιχειρήσεις και πολίτες στα ύψη. Αυτά είναι πολύ συγκεκριμένα πράγματα, που ένα ευνομούμενο κράτος και μια κοινωνία με «σώας τας φρένας» θα έπρεπε να απαιτεί εδώ και δεκαετίες, αντί να ανέχεται και πολλές φορές να ενθαρρύνει, όλη αυτή τη σπατάλη και λεηλασία. Αντί όλων αυτών, τα τελευταία κυρίως χρόνια, με αποκορύφωμα τα προηγούμενα δύο, βιώνουμε την πλήρη άρνηση του προβλήματος, από τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών, οι οποίοι βουτηγμένοι μέσα στον λαϊκισμό και υπό την αφόρητη πίεση της (παραπληροφορημένης) κοινής γνώμης, αρνούνται να πουν την αλήθεια και το χειρότερο, αρνούνται να πράξουν το επιβαλλόμενο. Έτσι, οδήγησαν, βοηθούντων και των ΜΜΕ, την κοινωνία σε πλήρη σύγχυση και την έχουν παρασύρει στο να αρνείται (και εκείνη) την ύπαρξη προβλήματος. Υβρίζουμε τους δανειστές μας, κυρίως τους Γερμανούς, υβρίζουμε τους «κερδοσκόπους», τις τράπεζες και τις «σκοτεινές» δυνάμεις, που τόσο εύκολα μας πλασάρουν οι «ταλιμπάν» της άρνησης και της καταστροφής. Αυτοί δηλαδή, που φέρουν ταυτόχρονα τεράστια συν-ευθύνη για τα απερίγραπτα χάλια μιας διεφθαρμένης μέχρι το μεδούλι κρατικής μηχανής. Ο ασθενής βρίσκεται στην εντατική με μικρές και ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης και εμείς υβρίζουμε τους γιατρούς που προσπαθούν να τον διασώσουν. «Μα ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα, γιατί τον σκοτώνετε αχρείοι ; Οι «μαχαιριές» που επί 35 χρόνια έτρωγε σε κάθε μέρος το σώματος του, δεν τον έχουν καθόλου εξουθενώσει, είναι μια χαρά ! Στείλτε τους γιατρούς στον εισαγγελέα, εκτελέστε τους και αφήστε τον να σηκωθεί εύρωστος και υγιέστατος να συνεχίσει την πορεία του». Πρόσφατα, ένας γέροντας με υψηλότατη χοληστερίνη, ζάχαρο εκτός ορίων, αναπνευστικά και καρδιακά προβλήματα και καρκίνο, θεώρησε ότι όλα αυτά ήταν πλεκτάνη των γιατρών του. Απέρριψε κάθε συζήτηση για θεραπεία, τους έστειλε στον αγύριστο και ελάχιστες μέρες μετά τους …ακολούθησε. Στις επικείμενες εκλογές, ο Έλληνας πολίτης έχει να επιλέξει από 2 «δεξαμενές». Στη μια υπάρχουν κόμματα με προτάσεις διακυβέρνησης και στην άλλη κόμματα με θέσεις αδιευκρίνιστες, αόριστες ή εξωπραγματικές. Στη δεύτερη δεξαμενή υπάρχουν επίσης και οι επικίνδυνοι «ταλιμπάν» που επενδύουν στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας. Ο πολίτης οφείλει να σκεφθεί ποιοι πραγματικά εννοούν τις μεταρρυθμίσεις και έχουν και την ικανότητα να τις πραγματοποιήσουν. Και ανάλογα να ψηφίσει. Εκτός αν επιλέξουμε την αυτοκαταστροφή μας, εκδικούμενοι το πολιτικό σύστημα, που μας έφερε ως εδώ ! Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν πλήρως και όλους πείσει, ότι από μόνα τους είναι αδύνατο να καταφέρουν να νοικοκυρέψουν τα δημοσιονομικά, κυρίως διότι έχουν «σπλάχνα» που ανθίστανται μέχρι τελικής πτώσεως, ακόμη και της χώρας ολόκληρης! Η ανανέωση που επιχειρούν είναι ελλιπέστατη και εν πολλοίς περιορίζεται σε γόνους πολιτικών και σε ανθρώπους του αθλητισμού και του …θεάματος. Δεν επιτρέπεται μια ολόκληρη κοινωνία να παραμένει αρτηριοσκληρωμένη και εγκλωβισμένη στα ίδια και τα ίδια ή να παρασύρεται στην πλήρη άρνηση και επομένως καθολική καταστροφή. Πρέπει να αναζητήσουμε τους καταλύτες, που θα διευκολύνουν τον απεγκλωβισμό όλων μας και θα επιβάλλουν στα κόμματα την ανανέωσή τους με ανθρώπους καταξιωμένους και αποφασιστικούς. Το κατεστημένο, βλέπετε, δεν φοβάται τους ακραίους και τους «ταλιμπάν». Φοβάται τους άξιους. Διότι προτιμά να καταστραφεί η χώρα, παρά να αλλάξει ρότα. * Ο Στέλιος Σταυρίδης συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΔΡΑΣΗΣ www.sstavridis.gr