Νίκος Σκουλάς, "παρέμβαση όχι χωρίς ελπίδα"...

...αλλά με πρόσκληση για διάλογο και προβληματισμό!!!

Έχω την χαρά και την τιμή να με περιλαμβάνει ο φίλτατος Νίκος Σκουλάς, στους παραλήπτες των γραφομένων και των προσωπικών του σκέψεων.
Έλαβα σήμερα λοιπόν ένα κείμενο, με το οποίο καταθέτει τις σκέψεις και τις θέσεις του "για το άθλιο παρόν και το αβέβαιο μέλλον μας".
Ελπίζω ότι δεν καταχρώμαι της εμπιστοσύνης του δημοσιοποιώντας το.
Διαβάστε το και ας γίνει αφορμή για έναν γόνιμο διάλογο.
" Και τώρα, Τί; 
Αυτό το σημείωμα απευθύνεται σε έναν περιορισμένο αριθμό φίλων που εμπιστεύομαι, τιμώ και θεωρώ ότι προβληματίζονται σοβαρά, όπως και εγώ, για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολίτες. Αυτοπροσδιορίζομαι ως ένας ενεργός πολίτης που ανησυχεί και νοιάζεται, χωρίς καμιά προσωπική φιλοδοξία πέραν του να συμβάλω κατά ένα ενδεκάκις εκατομμυριοστό, για να βγούμε από το απελπιστικό αδιέξοδο (οικονομικό, κοινωνικό και αξιακό) που μας προκαλεί δυστυχία, ντροπή και εθνική ταπείνωση. 
Δεν θα σας επαναλάβω χιλιοειπωμένες και κουραστικές πλέον διαπιστώσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ. 
Όλοι γνωρίζουμε όσο και αν οι πλείστοι εξ ημών προσπαθούμε να εξαιρεθούμε καταλογίζοντας το φταίξιμο στους άλλους".

Η αλήθεια είναι ότι όλοι φταίμε, σε μικρό ή πολύ μεγάλο βαθμό, είτε ως φυσικοί αυτουργοί είτε διότι ανεχτήκαμε, ανεύθυνους, ανίκανους ή και φαύλους πολιτικούς και διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς, συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές συντεχνίες, παραδικαστικά κυκλώματα, εκδοτικά συγκροτήματα αλλά ακόμα και πολίτες που ενεπλάκησαν με όλους αυτούς σε ένα όργιο αμοιβαίου εκμαυλισμού και εκφαυλισμού.

Προσωπικά, έχω κάνει τη δημόσια εξομολόγησή μου και είδα με κάποια ικανοποίηση ότι πολλοί φίλοι έκαμαν και καθημερινά κάνουν το ίδιο. Πέραν τούτου, όμως, …Τίποτα. Φαίνεται να κυριαρχεί αμηχανία, σύγχυση, παγωμάρα. Αμέτρητοι φίλοι με συνεπή δημοκρατική παράδοση και αγώνες στο ενεργητικό τους εκφράζουν τη απορία: Αν γίνουν αύριο εκλογές, τι θα ψηφίσω; Διερωτόμαστε  φωναχτά: Και τώρα, Τί κάνουμε;

Από το φθαρμένο και απαξιωμένο, «εν τοις πράγμασιν», πολιτικό σύστημα δεν περιμένω τίποτα καλό. Οι διάφορες κινήσεις, όπως των 58 και άλλων, φαίνεται να συντίθενται από αποκαΐδια του ανυπόληπτου πλέον πολιτικού συστήματος που επιχειρούν να αναβιώσουν πολιτικά «δι’ άλλων ατραπών». Αν και δεν μας ξεγελούν, χρειάζεται πολλή προσοχή γιατί, ανάμεσά τους, βρίσκονται κάποιοι αξιόλογοι  άνθρωποι με καλές προθέσεις, τους οποίους όμως  χρησιμοποιούν για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς.

Υπάρχουν και άλλες κινήσεις καλοπροαίρετων και, εξ όσων γνωρίζω, ικανών και έντιμων πολιτών που ειλικρινά ανησυχούν και θέλουν να βοηθήσουν. Κάποιοι μάλιστα προχώρησαν στην ίδρυση κομμάτων. Καλές πρωτοβουλίες τις οποίες, προσωπικά, θεωρώ θετικές γιατί βασίζονται σε πολιτικές αξίες και στην αρχή της διαφάνειας.

Δεν πιστεύω όμως ότι είναι ικανές να ανατρέψουν το σκηνικό, δημιουργώντας μια δυναμική μαζική ώθηση προς τα εμπρός. Πρώτον, γιατί κατακερματίζουν τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς (όπως, βέβαια, την εννοεί ο καθένας μας), δεύτερον, γιατί έχουν ήδη αποδεχθεί τον ηγέτη τους, τον ιδρυτή τους που κατά κανόνα τις θεωρεί εφαλτήριο για την πολιτική του ανέλιξη). Κανένας όμως απ’ αυτούς δεν διαθέτει την ηγετική ικανότητα και την ευρεία αποδοχή για τη δυναμική που απαιτεί ένα υγιές μαζικό εξυγιαντικό κίνημα, με δεδομένη μάλιστα την πλήρως δικαιολογημένη καχυποψία από την οδυνηρή εμπειρία του παρελθόντος.

Τί  προτείνω: Προσοχή, σύνεση και υπομονή για να μην πέσουμε σε καμιά νέα λακκούβα. Παράλληλα όμως, ας μη μείνουμε απλοί παρατηρητές σε ό,τι εξυφαίνεται, εντός και εκτός της χώρας. Είναι ντροπή να καθορίζεται, σε σημαντικό βαθμό, η πολιτική ατζέντα της χώρας από τους νεοναζιστές και να δεχόμαστε παθητικά την πλήρη εξάρτισή μας από τους ανάλγητους και αδίστακτους δανειστές μας. 

Όσοι εξ ημών (και είμαστε πολλοί) έχουμε τις ίδιες έγνοιες, ας ενεργοποιηθούμε επικοινωνώντας μεταξύ μας σε ένα συνεχή, οριζόντιο, δημοκρατικό διάλογο και παρεμβαίνοντας δημόσια, αξιοποιώντας και τη μεγάλη δύναμη που μας προσφέρουν τα κοινωνικά δίκτυα. Βασικός στόχος, η επανεπιβεβαίωση των πολιτικών θέσεων, των αρχών και αξιών με βάση τις οποίες πορευτήκαμε στο παρελθόν και  θα πορευτούμε στο μέλλον. Όμως, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ανοχή και χωρίς εκπτώσεις, αυτή τη φορά.

Κάποιοι καλοί και ειλικρινείς φίλοι θα παρατηρήσουν πιθανώς: «Είσαι ένας αθεράπευτος ονειροπόλος». Δεν το αρνούμαι. Είμαι όμως και πρακτικός άνθρωπος. Πράγματι, δεν πιστεύω ότι εμείς οι λίγοι θα σώσουμε την Ελλάδα. Έχουμε όμως καθήκον να αγωνιζόμαστε. Ας θυμηθούμε τι είπε ο μεγάλος Έλληνας Νίκος Καζαντζάκης: Ν’ αγαπάς την ευθύνη.  Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω

 Δεν είμαστε χωρίς φωνή. Με την κοινωνική δικτύωση μπορούμε να διαδώσουμε ένα ηχηρό πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα. Σας θυμίζω την Τυνησία και την πλατεία Μπαχρίρ στο Κάιρο. Ανεξάρτητα από την έκβασή που είχαν, για λόγους που σχετίζονται με την κοινωνική, θρησκευτική και στρατοκρατική πραγματικότητά τους, ήταν μια βροντερή έκφραση της φωνής των πολιτών.

Όπου εκδηλώνονται πρωτοβουλίες που υιοθετούν υγιείς αρχές, αξίες και προγράμματα, ας τις υποστηρίξουμε, αλλά με δυο προϋποθέσεις. Πρώτη: να έχουν σωστές, ξεκάθαρες δεσμευτικές θέσεις. Δεύτερη: Ο λόγος και οι πράξεις τους να βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία και Τρίτη: Ανάμεσά τους, να μην βρίσκονται άνθρωποι που «μαγάρισαν», που πρόδωσαν τις αρχές μας και ιδιαίτερα εκείνοι που, άνομα και χυδαία, εξαργύρωσαν τους αγώνες και τις θυσίες μας για να πλουτίσουν.

Γενικά, όσοι ασκήσαμε κεντρική εξουσία και βάλαμε υπογραφές, είτε φταίμε, είτε όχι, ας «πάμε στην άκρη». Ο κόσμος που δεν γνωρίζει λεπτομέρειες δεν μας εμπιστεύεται και δεν μας αποδέχεται. (Σ’ αυτό, συμπεριλαμβάνω και τον γράφοντα – αν και δεν υπήρξα πολιτικός με τη στενή έννοια του όρου – διορισμένος κυβερνητικός μόνον). Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξαιρέσεις που μπορούμε να δούμε στην πορεία και με βάση πραγματικά δεδομένα. Μπορούμε, προφανώς, και πρέπει να υποστηρίζουμε ό,τι καλό εμφανίζεται. 

Ας μη γελιόμαστε όμως. Δεν βλέπω στον ορίζοντα κανέναν Ελευθέριο Βενιζέλο ή Ανδρέα Παπανδρέου που, παρά τα λάθη και τις αστοχίες τους, έδωσαν υπόσταση,  πνοή και ελπίδα στη χώρα υπό δύσκολες έως τραγικές συνθήκες. Και αν υπήρχαν όμως, δεν θα ταίριαζαν στο σήμερα. Άλλη εποχή, άλλα προβλήματα, άλλη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, άλλοι πολίτες, άλλο διεθνές περιβάλλον. Ας μην περιμένουμε κάποιον σωτήρα.

Εκείνοι που θα ηγηθούν πρέπει να προέλθουν από μια ώριμη, πολιτικά συνειδητοποιημένη δημοκρατική βάση οι οποίοι  θα την εκφράζουν και θα υπόκεινται στον συνεχή έλεγχό της.

Μια τελευταία παρατήρηση και σας αφήνω ήσυχους: Στην αξιολόγηση για την έγκριση του όποιου ή όποιας προσφέρεται να αναλάβει ρόλο, ας έχουμε υπόψη κάποια σημαντικά κριτήρια: Πρέπει απαραιτήτως να είναι και να φαίνεται

·       Έντιμος (αν και αυτό θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο), ανιδιοτελής, πατριώτης και δημοκράτης και να λειτουργεί με την αρχή της ομαδικότητας και του σεβασμού των θεσμών, των πολιτών και προ παντός των οικονομικά και κοινωνικά αδύναμων. Όχι με εξαγγελίες και ωραία λόγια αλλά στην καθημερινή πράξη.

·       Πραγματικά μορφωμένος (όχι απλά γραμματιζούμενος με πτυχία (που είναι και αυτά χρήσιμα έως απαραίτητα) αλλά να έχει εμπειρία ζωής και την καλή μαρτυρία των συμπολιτών του. Να έχει έναν μόνο σκοπό: να υπηρετήσει την πολιτεία και τον πολίτη. Όχι απλά να περνάει καλά.

·       Ικανός, πράγμα που πρέπει να αποδεικνύεται από επιτεύγματα στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή. Κοντολογίς, να έχει δουλέψει, «να έχει βάλει ένσημα», να έχει διοικήσει κάποιον οργανισμό ή επιχείρηση με επιτυχία. Αν δεν έχει τέτοιο βιογραφικό, πώς θα διοικήσει τη μεγάλη επιχείρηση – το κράτος;;;

Ας αρχίσουμε ένα διάλογο, οριζόντια και δημοκρατικά, χωρίς «αρχηγούς», χρησιμοποιώντας (το αναφέρω για τρίτη φορά) την ηλεκτρονική τεχνολογία
(e-mail, Facebook, Linkedin. Twitter, κ.λπ.). 
Κάποιοι από μας που θέλουν και μπορούν, ας αναλάβουν πρωτοβουλίες να συναντιόμαστε, να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε. 
Δεν μπορεί… κάτι καλό θα βγει, αν και θα χρειαστεί χρόνος.

Με αγάπη και…  όχι χωρίς ελπίδα

Νίκος Σκουλάς".

Kαλοδεχούμενα τα σχόλιά σας!!!