Μια παράξενη ελληνική οικογένεια...

Χωρίς σχόλια.
Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο στο capital.gr 

 
"Φανταστείτε μία οικογένεια στην οποία ο μισθός των γονιών είναι μικρότερος από όσα χαλάνε κάθε μήνα (συμπεριλαμβανομένης και της δόσης του δανείου). 
Ο πατέρας που μέχρι τότε τους έλεγε πως όλα πάνε καλά και τους είχε όλους συνηθίσει σε μία ζωή σπάταλη, αποφασίζει πως πρέπει να κάνουν πλέον οικονομία. 
Λέει λοιπόν στα παιδιά, πως θα πρέπει να κόψουν τα παγωτά, πως δεν μπορεί να τα στέλνει πλέον στο ιδιωτικό σχολείο, πως δεν μπορεί να τους αγοράσει φέτος καινούργια ρούχα και πως θα σταματήσουν να πηγαίνουν στην πισίνα για κολύμβηση. 
Επίσης αποφασίζει πως θα πρέπει να απολύσουν την καθαρίστρια που τους βοηθάει, καθώς και να περιορίσουν τις ώρες της κοπέλας που κρατάει το μωρό όταν αυτοί δουλεύουν. 
Την ίδια ώρα που τα λέει αυτά, η μάνα γυρίζει στα παιδιά και τους λέει: «Ο πατέρας σας δεν σας αγαπάει. Μόνο η μανούλα σας σκέφτεται. Κι αν αγαπήσετε πιο πολύ την μανούλα από ό,τι τον μπαμπά, εγώ όχι μόνο δεν θα σας στερήσω το σχολείο και το κολυμβητήριο, αλλά θα σας αγοράσω και νέα ποδήλατα, και από ένα τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι στον καθένα». 
Την ίδια στιγμή η καθαρίστρια, λέει: «Εγώ δεν δέχομαι να απολυθώ. Κι όχι μόνο δεν το δέχομαι, αλλά θα ταμπουρωθώ δίπλα στην ντουλάπα με τα καθαριστικά, ώστε να μην μπορείτε ούτε να φέρετε καινούργια καθαρίστρια, ούτε καν να καθαρίσετε από μόνοι σας.
 Έτσι θα βρωμίσετε και θα αναγκαστείτε να με κρατήσετε, ασχέτως που οι μισθοί σας δεν φτάνουν για να με πληρώνετε»
Ομοίως και η κοπέλα που κρατάει το μωρό λέει: «Εγώ δεν δέχομαι να περικοπούν οι ώρες μου. Εγώ έχω κάνει σχέδια για διακοπές φέτος και αυτός ο μισθός μου χρειάζεται ολόκληρος, χωρίς περικοπές. Αν επιμείνετε, θα πάρω το μωρό, θα φτιάξω και ένα πανό και θα κατέβω στην είσοδο της πολυκατοικίας να φωνάζω, ώστε να ενοχλήσω όλους τους γείτονες και να αναγκαστείτε να με κρατήσετε».
Κάθεται λοιπόν ο πατέρας και σκέφτεται.
Σου λέει – δεν θέλω να είναι όλοι αυτοί εναντίον μου, αλλά τι να κάνω, αφού ο μισθός μου δεν φτάνει για όλα.
Τους ρωτάει λοιπόν, τι προτείνουν εκείνοι, προκειμένου να μην γίνουν όλες αυτές οι περικοπές.
Η μάνα απαντάει: «Λεφτά υπάρχουν. Απλώς εσύ είσαι άχρηστος και δεν μπορείς να τα βρεις. Ενώ εγώ θα τα βρω επειδή έχω πολύ καλή θέληση και επειδή είμαι και πιο όμορφη».
Η καθαρίστρια και η κοπέλα που κρατάει το μωρό, απαντάνε: «Όταν μας προσλαμβάνατε ήταν καλά; Τώρα δεν μας νοιάζει που θα βρείτε τα λεφτά για να μας πληρώνετε. Να κόψετε τον λαιμό σας»
Και φυσικά τα παιδιά απαντούν: «Εμείς είμαστε παιδιά, δεν ξέρουμε τίποτα. Εσύ είσαι ο πατέρας κι εσύ πρέπει να βρεις τις λύσεις για όλα. Εμείς το μόνο που ξέρουμε είναι πως είσαι υποχρεωμένος να μας στέλνεις σε ιδιωτικό σχολείο, να μας πληρώνεις το κολυμβητήριο, να μας αγοράζεις ακριβά ρούχα και θέλουμε και τα παγωτά μας».
Τώρα σκεφτείτε:
Υπάρχει καμία περίπτωση αυτή η οικογένεια να επιβιώσει οικονομικά;
Φταίει για αυτό μόνο ο πατέρας;
Ή μήπως η μάνα θα μπορούσε να βάλει ένα χεράκι και να πει: «Ο πατέρας σας έχει δίκιο. Θα πρέπει να τα κάνουμε όλα αυτά σαν οικογένεια.
Μόνο που αντί να κόψουμε το ιδιωτικό σχολείο μήπως να κόψουμε τα μαθήματα πιάνου για να εξοικονομήσουμε τα ίδια λεφτά;»
Ομοίως και η καθαρίστρια και η κοπέλα του μωρού δεν θα ήταν καλύτερα να πουν: «Καταλαβαίνουμε το πρόβλημα. Μήπως αντί να μας απολύσετε εντελώς, θα ήταν καλύτερο να μας περιορίσετε τις ώρες και τον μισθό;»
Μήπως τότε θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για την παραπάνω οικογένεια; Και μήπως τότε τα παιδιά βλέποντας τον πατέρα τους και την μάνα τους με κοινές απόψεις, θα αποδεχόντουσαν πολύ πιο εύκολα και χωρίς ουρλιαχτά να χάσουν τα παγωτά τους και το κολυμβητήριο?
Λέω μήπως;
Αλέξανδρος Παπαδόπουλος Πολιτικός Μηχανικός
Πηγή:www.capital.gr http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1921502