του Στέλιου Σταυρίδη *
Η μία μετά την άλλη, φεύγουν άρον-άρον από τη χώρα μας, ξένες τράπεζες, πολυεθνικές, αλλά και ελληνικές βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις. Η καλπάζουσα ανεργία, ξεπέρασε τον Ιούλιο το 25% (στους νέους άγγιξε το 55%), ο μη ενεργός πληθυσμός έφτασε τα 3.400.000, το οικονομικό περιβάλλον παραμένει εξαιρετικά ασταθές και τα αντικίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων δεν αίρονται.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και πολλοί βουλευτές της συμπολίτευσης συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με εγκληματική ανευθυνότητα και οι πολίτες παραμένουν παραπληροφορημένοι και δικαιολογημένα δύσπιστοι. Αντί όλοι να συστρατευθούν γύρω από τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, μεμψιμοιρούν, προεξοφλούν την αποτυχία, ασκούν στείρα κριτική, χωρίς ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις. Συνεπείς στην «λατρεία» του ινδάλματός τους, τον ανεκδιήγητο Καραγκιόζη, αποκρύπτουν ότι εθνική ανεξαρτησία, αξιοπρέπεια και ασφάλεια, προϋποθέτουν αυτάρκεια, που δεν έχουμε.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτιμά ότι έχουμε «υστέρημα» στον τομέα των εξαγωγών, ίσο με το 25% του ΑΕΠ. Ενώ δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να «εισάγει» ετησίως 100 δις ευρώ, χάνει τα 50. Παραμένουμε δηλαδή μια απελπιστικά κλειστή οικονομία. Παρά, λοιπόν, τη ζοφερή πραγματικότητα, ένα οδοιπορικό 8 ημερών σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, με γέμισε οργή, ζήλεια, αλλά και… αισιοδοξία : Τις τελευταίες δεκαετίες, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία κ.ά., έκαναν τις πόλεις τους πολύ πιο ανθρώπινες, ευχάριστες και φιλικές στον πολίτη. Όσο εμείς καταστρέφαμε τις δικές μας πόλεις, αποδεικνύοντας τις... δημοκρατικές μας ευαισθησίες, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έκαναν τις δικές τους «μαγνήτη» και πηγή πλούτου, αλλά και «ευ ζην» για τους κατοίκους τους.
Όσο οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες «εξωράιζαν» τις τσέπες τους, διόριζαν στρατιές αχρήστων, υπερτιμολογούσαν ή κατασπαταλούσαν απίστευτους κοινοτικούς και εθνικούς πόρους, συνάδελφοί τους δήμαρχοι ευρωπαϊκών πόλεων, έκαναν έργο. Ο δήμαρχος του Bordeaux για παράδειγμα, σε 15 μόλις χρόνια δημιούργησε ένα κόσμημα : Αξιοποίησε τις όχθες του ποταμού, ερχόμενος σε σύγκρουση με τοπικά μικροσυμφέροντα, που ήθελαν την πόλη «τσιφλίκι» τους, όπως αναρίθμητοι δικοί μας «λαϊκοί ήρωες». Έφτιαξε πάρκα, υπέροχους κήπους, πολλούς πεζόδρομους και υπόγεια γκαράζ, πραγματικούς ποδηλατόδρομους και τόσα άλλα. Αντί για τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες δημοτικούς υπαλλήλους, βλέπεις ευσυνείδητους κηπουρούς με μεράκι, γνώση και θέληση, κυριολεκτικά να «ζωγραφίζουν», για το καλό του πολίτη. Ο επισκέπτης χαίρεται την πόλη και ξοδεύει ευχαρίστως τα χρήματά του. Πουθενά δεν βλέπεις σκουπίδι (άρα και συ σέβεσαι και δεν τολμάς να πετάξεις ούτε κουκούτσι στο δρόμο), πουθενά δεν υπάρχει γκράφιτι.
Εδώ λόγω... αριστεροσύνης, ανεχόμαστε πανεπιστήμια αχούρια, φοιτητές για κλάματα και πρυτάνεις που αν είχαν φιλότιμο, θα είχαν μετακομίσει σε άλλη χώρα. Σε πόλεις, χωριά, αυτοκινητόδρομους, παντού, βρίσκεις καθαρές δημόσιες τουαλέτες, με σαπούνι, χαρτί και μουσική! Οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες πρέπει να πάνε στην La Rochelle της νοτιοδυτικής Γαλλίας, για σεμινάρια τοπικής αυτοδιοίκησης : Υπέροχοι πεζόδρομοι, ωραιότατοι κήποι, ανθισμένοι και περιποιημένοι. Καμμία πινακίδα μουντζουρωμένη, πουθενά αφίσες και αντιαισθητικά αυτοκόλλητα. Πεντακάθαρες παραλίες που καθαρίζονται καθημερινά, 4 λιμάνια, ένα εμπορικό (container, εμπορεύματα), ένα κρουαζιέρας, ένα για γιώτ που ελλιμενίζονται 3.000 σκάφη (το 1/3 απ’όσα σε όλη την Ελλάδα της αριστεράς και της προόδου !) και ένα για αλιεία. Οι κάδοι απορριμμάτων τοποθετούνται πλέον με έξυπνο και λειτουργικό τρόπο εντός του εδάφους. Το εργοστάσιο ανακύκλωσης απορριμμάτων 4 χιλιόμετρα από το κέντρο, μοιάζει περισσότερο με… βιομηχανία τροφίμων. Κανένα ίχνος ρύπανσης ή όχλησης. Η καύση των σκουπιδιών τροφοδοτεί με ζεστό νερό όλη την ευρύτερη «γειτονιά». Δίπλα υπάρχει ένα εργοστάσιο διαχωρισμού και ανακύκλωσης μπετόν και σιδήρων και αμέσως μετά μια βιομηχανία παραγωγής λεωφορείων και οχημάτων καθαρισμού. Κάνοντας τη σύγκριση με τη ναυπηγοεπισκευαστική βάση του Περάματος και πώς την κατάντησαν συνδικαλιστές και πολιτικοί, σε πιάνει απόλυτη θλίψη.
Οι καθ’ ημάς «κουτόφραγκοι», έχουν αξιοποιήσει κάθε ακρογιάλι, κάθε δάσος, κάθε ποταμό ή λίμνη και πάνω απ’ όλα τα αναρίθμητα κάστρα τους, προσελκύοντας έτσι εκατομμύρια τουρίστες που μαγεύονται από όλα όσα βλέπουν. Εμείς εδώ λεηλατήσαμε και αφήσαμε το Τατόι να ρημάξει, για να το χαίρεται ο... κυρίαρχος λαός και να πουλάμε (επικερδέστατα όπως τελικά αποδείχθηκε) σοσιαλιστικά «φούμαρα». Για να αποτρέψουμε τον φασισμό, γίναμε οι χειρότεροι φασίστες, επιβάλλοντας την ασυδοσία παντού και ταυτόχρονα, την κραυγαλέα έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπό μας.
Γνωρίζοντας τις απίστευτες δυνατότητες της πατρίδας μας, αλλά και του σωστά καθοδηγούμενου Έλληνα, ναι, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να βαδίσουμε στο δρόμο της ανάκαμψης και της προόδου. Οφείλουμε να αρνηθούμε να παραδώσουμε ηττημένοι την σκυτάλη στις νεώτερες γενεές και να οδηγηθούμε στον βόρβορο που μας οδηγούν ανάξιες συνδικαλιστικές, πολιτικές και λοιπές «ηγεσίες».
Αντί λοιπόν να υβρίζουμε τους Ευρωπαίους που θέλουν να μας συνδράμουν, δεν έχουμε παρά να τους μιμηθούμε !
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκτιμά ότι έχουμε «υστέρημα» στον τομέα των εξαγωγών, ίσο με το 25% του ΑΕΠ. Ενώ δηλαδή η Ελλάδα μπορεί να «εισάγει» ετησίως 100 δις ευρώ, χάνει τα 50. Παραμένουμε δηλαδή μια απελπιστικά κλειστή οικονομία. Παρά, λοιπόν, τη ζοφερή πραγματικότητα, ένα οδοιπορικό 8 ημερών σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, με γέμισε οργή, ζήλεια, αλλά και… αισιοδοξία : Τις τελευταίες δεκαετίες, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία κ.ά., έκαναν τις πόλεις τους πολύ πιο ανθρώπινες, ευχάριστες και φιλικές στον πολίτη. Όσο εμείς καταστρέφαμε τις δικές μας πόλεις, αποδεικνύοντας τις... δημοκρατικές μας ευαισθησίες, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έκαναν τις δικές τους «μαγνήτη» και πηγή πλούτου, αλλά και «ευ ζην» για τους κατοίκους τους.
Όσο οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες «εξωράιζαν» τις τσέπες τους, διόριζαν στρατιές αχρήστων, υπερτιμολογούσαν ή κατασπαταλούσαν απίστευτους κοινοτικούς και εθνικούς πόρους, συνάδελφοί τους δήμαρχοι ευρωπαϊκών πόλεων, έκαναν έργο. Ο δήμαρχος του Bordeaux για παράδειγμα, σε 15 μόλις χρόνια δημιούργησε ένα κόσμημα : Αξιοποίησε τις όχθες του ποταμού, ερχόμενος σε σύγκρουση με τοπικά μικροσυμφέροντα, που ήθελαν την πόλη «τσιφλίκι» τους, όπως αναρίθμητοι δικοί μας «λαϊκοί ήρωες». Έφτιαξε πάρκα, υπέροχους κήπους, πολλούς πεζόδρομους και υπόγεια γκαράζ, πραγματικούς ποδηλατόδρομους και τόσα άλλα. Αντί για τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες δημοτικούς υπαλλήλους, βλέπεις ευσυνείδητους κηπουρούς με μεράκι, γνώση και θέληση, κυριολεκτικά να «ζωγραφίζουν», για το καλό του πολίτη. Ο επισκέπτης χαίρεται την πόλη και ξοδεύει ευχαρίστως τα χρήματά του. Πουθενά δεν βλέπεις σκουπίδι (άρα και συ σέβεσαι και δεν τολμάς να πετάξεις ούτε κουκούτσι στο δρόμο), πουθενά δεν υπάρχει γκράφιτι.
Εδώ λόγω... αριστεροσύνης, ανεχόμαστε πανεπιστήμια αχούρια, φοιτητές για κλάματα και πρυτάνεις που αν είχαν φιλότιμο, θα είχαν μετακομίσει σε άλλη χώρα. Σε πόλεις, χωριά, αυτοκινητόδρομους, παντού, βρίσκεις καθαρές δημόσιες τουαλέτες, με σαπούνι, χαρτί και μουσική! Οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες πρέπει να πάνε στην La Rochelle της νοτιοδυτικής Γαλλίας, για σεμινάρια τοπικής αυτοδιοίκησης : Υπέροχοι πεζόδρομοι, ωραιότατοι κήποι, ανθισμένοι και περιποιημένοι. Καμμία πινακίδα μουντζουρωμένη, πουθενά αφίσες και αντιαισθητικά αυτοκόλλητα. Πεντακάθαρες παραλίες που καθαρίζονται καθημερινά, 4 λιμάνια, ένα εμπορικό (container, εμπορεύματα), ένα κρουαζιέρας, ένα για γιώτ που ελλιμενίζονται 3.000 σκάφη (το 1/3 απ’όσα σε όλη την Ελλάδα της αριστεράς και της προόδου !) και ένα για αλιεία. Οι κάδοι απορριμμάτων τοποθετούνται πλέον με έξυπνο και λειτουργικό τρόπο εντός του εδάφους. Το εργοστάσιο ανακύκλωσης απορριμμάτων 4 χιλιόμετρα από το κέντρο, μοιάζει περισσότερο με… βιομηχανία τροφίμων. Κανένα ίχνος ρύπανσης ή όχλησης. Η καύση των σκουπιδιών τροφοδοτεί με ζεστό νερό όλη την ευρύτερη «γειτονιά». Δίπλα υπάρχει ένα εργοστάσιο διαχωρισμού και ανακύκλωσης μπετόν και σιδήρων και αμέσως μετά μια βιομηχανία παραγωγής λεωφορείων και οχημάτων καθαρισμού. Κάνοντας τη σύγκριση με τη ναυπηγοεπισκευαστική βάση του Περάματος και πώς την κατάντησαν συνδικαλιστές και πολιτικοί, σε πιάνει απόλυτη θλίψη.
Οι καθ’ ημάς «κουτόφραγκοι», έχουν αξιοποιήσει κάθε ακρογιάλι, κάθε δάσος, κάθε ποταμό ή λίμνη και πάνω απ’ όλα τα αναρίθμητα κάστρα τους, προσελκύοντας έτσι εκατομμύρια τουρίστες που μαγεύονται από όλα όσα βλέπουν. Εμείς εδώ λεηλατήσαμε και αφήσαμε το Τατόι να ρημάξει, για να το χαίρεται ο... κυρίαρχος λαός και να πουλάμε (επικερδέστατα όπως τελικά αποδείχθηκε) σοσιαλιστικά «φούμαρα». Για να αποτρέψουμε τον φασισμό, γίναμε οι χειρότεροι φασίστες, επιβάλλοντας την ασυδοσία παντού και ταυτόχρονα, την κραυγαλέα έλλειψη σεβασμού προς τον συνάνθρωπό μας.
Γνωρίζοντας τις απίστευτες δυνατότητες της πατρίδας μας, αλλά και του σωστά καθοδηγούμενου Έλληνα, ναι, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να βαδίσουμε στο δρόμο της ανάκαμψης και της προόδου. Οφείλουμε να αρνηθούμε να παραδώσουμε ηττημένοι την σκυτάλη στις νεώτερες γενεές και να οδηγηθούμε στον βόρβορο που μας οδηγούν ανάξιες συνδικαλιστικές, πολιτικές και λοιπές «ηγεσίες».
Αντί λοιπόν να υβρίζουμε τους Ευρωπαίους που θέλουν να μας συνδράμουν, δεν έχουμε παρά να τους μιμηθούμε !
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου