Απολαυστικός Γιώργος Παπαχρήστος στα ΝΕΑ...

Μυστήριος Αύγουστος. Μυστήριες μέρες. Κόσμος σε παραζάλη. Πράγματα γίνονται γι' αυτόν χωρίς αυτόν. Και η τηλεόραση. Αυτός ο δυνάστης που κάθε βράδυ δεν ενημερώνει, δεν καθοδηγεί, δεν ανοίγει θέματα για συζήτηση, αλλά πυροβολεί. Συστηματικά. Με επιμονή. Κατά ριπάς, που λέγαμε και στον στρατό. Κάθε είδηση κι ένα πολυβόλο που βρυχάται το κακό. Δεν θυμάμαι, τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία, να έχει συμβεί κάτι ανάλογο. Ποτέ. Επειτα από κάθε δελτίο, αν το έχεις αντέξει ώς το τέλος, πάνω που πέφτουν οι τίτλοι μετά τον καιρό και αρχίζουν οι διαφημίσεις, αναρωτιέσαι γιατί να ζεις. Γιατί να υπάρχεις. Γιατί δεν ανοίγεις το πρώτο παράθυρο που θα βρεις μπροστά σου να φύγεις από κάτω. Το πρώτο τρένο που θα συναντήσεις να πέσεις στις ράγες, το πρώτο φορτηγό να σε κάνει αλοιφή με την άσφαλτο. Ενας Καρυωτάκης λείπει να γράψει πάλι κανένα «θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται στα κεραμίδια...»!

Η συνέχεια εδώ...