Μια αληθινή ιστορία...

Μέρες που είναι, η καθημερινότητά μας, θα έπρεπε να αλλάζει, όπως συνέβαινε στα παιδικά μας χρόνια, αλλά δυστυχώς αυτό είναι πια πολύ δύσκολο να γίνει. Και δεν είναι μόνο η καθημερινή μιζέρια, οι δυσκολίες, και όλο αυτό τέλος πάντων που βιώνει ο κόσμος, αλλά και κάποιες σκηνές που σε συγκλονίζουν κυριολεκτικά, μακριά και πέρα από τα στερεότυπα.

Χθες, μετακινούμενος με το μετρό, έγινα αυτήκοος μάρτυς ενός τηλεφωνήματος. Χωρίς να έχω οπτική επαφή, άκουσα μια γυναικεία φωνή, που μιλούσε ψιθυριστά για να μην ακουστεί, να λέει στον συνομιλητή της τα εξής: " Δεν το γλιτώσαμε τελικά το χειρουργείο και από το πρωί είναι στην εντατική. Σε παρακαλώ μπορείς να με διευκολύνεις με 100-120 ευρώ. Άνοιξα το ψυγείο και δεν είχε τίποτα. Να πάρω λίγο κοτόπουλο να μαγειρέψω στα παιδιά να φάνε το Σάββατο. Κάτι λίγα χρήματα που είχα έδωσα το μισό ενοίκιο".

Σηκώθηκα διακριτικά και πήγα προς το διάδρομο για να έχω οπτική επαφή με την γυναίκα αυτή. Είδα μια κυρία περίπου 60 χρόνων, φτωχικά ντυμένη, η οποία είχε κλείσει το τηλέφωνο, είχε γυρίσει προς τον τοίχο του βαγονιού και έκλαιγε...Μάτωσε η καρδιά μου.

Συμπέρασμα. Δεν υπάρχει. Απλά αν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στον περίγυρό μας, ας τους συντρέξουμε και ας δώσουμε κάτι από το υστέρημά μας. Ο Έλληνας έχει 1000 άσχημα πάνω του, αλλά κάποτε είχαμε ανθρωπιά.

Ας την δείξουμε μέρες που είναι...

ΥΓ: Τα λέμε από Δευτέρα. Ευχές σε όλους. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...