Στραγγίζονται οι επιχειρήσεις

του Στέλιου Σταυρίδη *

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι Έλληνες πολιτικοί όλων των κομμάτων και κυρίως της Αριστεράς, έχουν κυριολεκτικά μαύρα μεσάνυχτα για τον τρόπο που λειτουργεί η αγορά (πραγματική οικονομία). Ως εκ τούτου, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο καταστροφικός είναι ο αντιμνημονιακός λαϊκισμός τους και τί τεράστια ζημιά κάνει στην αγορά, δηλαδή στις επιχειρήσεις, που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον. Η προεκλογική ελαφρότητα και πελατειακή αναβλητικότητα των πολιτικών καλά κρατεί και κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η δημιουργία θέσεων εργασίας, η ανάπτυξη και η βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου, προϋποθέτουν η επόμενη μέρα των εκλογών, να βρει «όρθιες» τις ελληνικές επιχειρήσεις. Διότι μέχρι να δημιουργηθούν προϋποθέσεις νέων επενδύσεων, πρέπει πάση θυσία να προστατευθούν όσες επιχειρήσεις είναι ακόμα «ζωντανές».

Με τα σημερινά δεδομένα του αντιμνημονιακού μένους που εμποδίζει κάθε μεταρρύθμιση και κάθε εξορθολογισμό και εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του κράτους, όχι μόνο δεν μπορούν να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, αλλά καθημερινά χάνονται μερικές εκατοντάδες ή και χιλιάδες επιπλέον. Το εγχείρημα της ανάτασης της ελληνικής οικονομίας φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο, σε ένα εξαιρετικά δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, που οι παράγοντές του αρνούνται πεισματικά κάθε μεταρρύθμιση, ευαγγελιζόμενοι …(χρονοβόρες) επαναδιαπραγματεύσεις.

Όσο, λοιπόν, το αντιμνημονιακό μέτωπο, η αποκρουστική αυτή «βεντάλια» όλων των πολιτικών αποχρώσεων (που έχει ισοπεδώσει κι ενώσει όλες τις πιθανές και απίθανες ιδεολογίες), αερολογεί ανεύθυνα και εγκληματικά, «στραγγίζεται» η αγορά από έλλειψη ρευστότητας, καταστρέφεται ο παραγωγικός ιστός της χώρς (δηλαδή ό,τι πολυτιμότερο έχουμε) και μοιραία η ελπίδα πεθαίνει.

Οικονομία σημαίνει εμπιστοσύνη και καλή ψυχολογία. Η εμπιστοσύνη, όμως, χτίζεται από συγκεκριμένες αποφάσεις και θετικές πράξεις και γκρεμίζεται από ανερμάτιστες, ανεδαφικές και τελείως εξωπραγματικές προσεγγίσεις, όπως η με κάθε τρόπο (αντιμνημονιακή) αντίσταση σε επιβεβλημένο εξορθολογισμό και μεταρρυθμίσεις.

Η οικονομία για να κινηθεί, χρειάζεται ρευστότητα και σήμερα η ρευστότητα στην αγορά είναι το αγωνιωδώς ζητούμενο. Ο απίστευτος σοσιαλκρατισμός, η βαρύτατη φορολόγηση των ίδιων πάντοτε υποζυγίων, στέγνωσε και τσακίζει την αγορά. Αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα ενίσχυσης της ρευστότητας, αν δεν σταματήσουν οι αδιέξοδες φοροεπιδρομές, αν δεν γίνει η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αν δεν γίνουν οι πολυπόθητες μεταρρυθμίσεις, αν δηλαδή δεν επανεκκινήσει η πραγματική οικονομία, σε ελάχιστους μήνες θα χρειαστούμε και 3ο μνημόνιο. Αυτό θα ήταν ένα δηλητηριώδες πολιτικό πρόβλημα, τόσο για τους πολίτες των δανειστριών μας χωρών, όσο και για τον εξουθενωμένο ελληνικό λαό.

Τη διετία 2010 – 2011, η απροθυμία και ανικανότητα των κυβερνήσεων Παπανδρέου να πράξουν τα επιβεβλημένα, παράλληλα με τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του ίδιου του Πρωθυπουργού και κορυφαίων Υπουργών του, έφεραν καταστροφικά αποτελέσματα : Οι καταθέσεις στις τράπεζες μειώθηκαν κατά 70 δις ευρώ (!), εκ των οποίων μόλις τα 25 δις «έφυγαν» στο εξωτερικό, ενώ πολλά δις ευρώ σε μετρητά, βρίσκονται σε «σεντούκια». Εκτιμάται ότι αν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία, θα μπορούσαν να επιστρέψουν τουλάχιστον 10-15 δις ευρώ στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, κάτι που θα έδινε βαθειά ανάσα στις πληττόμενες τράπεζες της χώρας, οι οποίες θα μπορούσαν με τη σειρά τους να υποστηρίξουν με ρευστότητα τις επιχειρήσεις.


Χαρακτηριστικό της ακρισίας του κ. Παπανδρέου είναι ότι σε μόλις 6 εργάσιμες ημέρες μετά την αναγγελία του... δημοψηφίσματος, οι πολίτες έσπευσαν να αποσύρουν από τις τράπεζες 6 δις ευρώ! Ταυτόχρονα, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί ασφάλισης πιστώσεων (προμηθευτών ελληνικών επιχειρήσεων), ήραν όλες τις εγγυήσεις. Έτσι, υγιέστατες ελληνικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να εξασφαλίσουν πιστώσεις για αγορά πρώτων υλών, προϊόντων ή εξοπλισμού, με αποτέλεσμα να απειλούνται με «ξαφνικό θάνατο».

Με τρόπο λυσσαλέο, οι (δεξιοί κι αριστεροί) αντιμνημονιακοί καθυστερούν τον μετασχηματισμό της οικονομίας της χώρας, από κρατικοδίαιτη και δανειζόμενη, σε παραγωγική και ανταγωνιστική, εμποδίζοντας έτσι τα τόσο απαραίτητα κεφάλαια να εισρεύσουν στο τραπεζικό σύστημα και από κει στις επιχειρήσεις. Επιχειρηματολογούν για επαναδιαπραγματεύσεις (που απαιτούν πολλούς μήνες) και άλλα φαιδρά και εξωπραγματικά και την ίδια στιγμή, οι ελληνικές επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά κατά εκατοντάδες.

Όλοι αυτοί οι θεωρητικοί της άρνησης, της οπισθοδρόμησης και τελικά της καταστροφής, δεν καταλαβαίνουν ότι κάθε ευρώ που εμποδίζεται να μπει στην πραγματική οικονομία, θα είχε πολλαπλασιαστικές επιδράσεις, αφού θα «κινητοποιούσε» τουλάχιστον 2-3 ευρώ ακόμα.

Να πιστέψουμε ότι μετά την απροθυμία πολιτικών, συνδικαλιστών (ακόμη και Πανεπιστημιακών που έγιναν υπουργοί), διαφόρων κρατικοδίαιτων συμφερόντων και συμμοριών να κινηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση, η μόνη μας ελπίδα είναι η Task Force και τα όσα – θέλουμε δεν θέλουμε – θα μας αναγκάσουν να κάνουμε, με τρόπο όμως βίαιο και πολύ σκληρό ;

Πόσο εύστοχο, τελικά, είναι το γκραφίτι που είδαμε πρόσφατα : «Ξένοι, μην μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες» !